ترویج وحدت عملی نیاز به تبیین اصول عملی دارد تا با سرلوحه قراردادن آنها قطار پیشرفت ایران در مسیر شکوفایی و عدالت اسلامی حرکت کند.

پاژ نیوز | در زمانی هستیم که تجلی وحدت بین مذاهب در اسلام در کشور بهترین تکیه‌گاه برای پاسخگویی به تلاش معاندان و تفرقه اندازان است؛ لیکن آنچه که مغفول مانده ترویج رویکردی است که بتواند موجب تجلی هر جه بیشتر این پتانسیل شود.

هر چند ما شهدای معروفی در حوزه وحدت عملی، همچون شهید نورعلی شوشتری داریم؛ ولی در میان مذاهب اسلامی در ایران نیز افراد برجسته‌ای همچون شهید ماموستا محمد شیخ‌الاسلام یا به تعبیر مقام معظم رهبری شهید مظلوم کردستان نیز داریم که زندگی و شهادت آنها برای تحقق وحدت مذاهب گره خورده است.

ازاین جهت به سراغ ماموستا دکتر عبدالسلام کریمی، مشاور رئیس جمهور در امور اقوام و اقلیت‌های دینی و مذهبی رفتیم تا از زاویه‌ای متفاوت به این موضوع بپردازیم.

برای موضوع وحدت با چند خاطره از شهید ماموستا محمد شیخ‌الاسلام شروع کنیم؟

پسرش یکبار نقل می‌کرد: در خانه نشسته بودیم و مقام معظم رهبری (در تلویزیون )سخنرانی می‌کرد. پدر را دیدم داشت گریه می‌کرد. رفتم نزد پدر و گفتم: پدر چرا گریه می‌کنی؟ گفت به خاطر ایشان… گفتم: برای اسلام؟! گفت: نه، خیلی مظلوم و تنهاست.

در جایی دیگر شهید شیخ‌الاسلام می‌گفت: ایشان (رهبری) مصداق اولوالامر است. اطاعتش واجب است.

خاطره دیگر، وقتی به مسجد می‌رفت، روحانی کاری ندارد سرش را پایین می اندازد اگر کسی سلام کند، می‌گوید علیک السلام؛ (ولی شیخ‌الاسلام) اولا سلام می‌کرد. دنبال (و منتظر) سلام کردن مردم نبود. مغازه‌دارها تعریف می کنند وقتی ایشان می‌آمد، سلام می‌کرد و می‌پرسید خوبید؟ جنس‌های شما چه جوریه؟ گران شده؟ ارزان شده؟ ان‌شاء‌الله ارزانی می‌آید؟ یعنی دغدغه معیشت مردم را هم داشت. اینها را می‌پرسید که گزارش بدهد مردم از گرانی ناراحتند.

بعد ایشان خیلی هم مهربان بود. الان بگویم خوشبختانه یا متاسفانه، چندین بار به ایشان گفتند: محافظ داشته باشید. شیخ‌الاسلام گفتند: نه، محافظ من خدا است. سال ۱۳۸۸، دهه اخیر رمضان بود، به مسجد می‌روند، چون امام جماعت مسجد سید قطب بودند، اذان می‌دهند، ذره‌ای آب می‌خورند نماز را با جمماعت می‌خوانند. بیرون که می‌آیند دم در مسجد شهیدش می‌کنند. ضاربان با موتور می‌زنند و فرار می‌کنند.

چگونه می‌شود این وحدت عملی را ترویج کرد؟ موانع کدام هستند و رویکرد چه باید باشد؟

همه ما موظفیم قانون اساسی را رعایت کنیم. در قانون اساسی حقی که به فردی داده شده، من نگیرم. دیگر شیعه و سنی نکنم. نه این شیعه است… نه این سنی است… قانون اساسی گفته است فرقی ندارد، من هم فرقی نگذارم. اگر من فرق بگذارم یعنی کَأَنَّهُ از قانون بالاترم. من باید تابع نظام باشم، تابع رهبر باشم. خود رهبر نیز می‌آید فرمانده نیروی دریایی را امیر شهرام ایرانی می‌گذارد.

در انتخاب بخش‌دار هم شیعه و سنی نکنیم. بخش‌دار باید یک فرد متخصص و معتقدبه نظام و خدمتگذار مردم باشد؛ اگر وی را طبق قانون اساسی تایید کنند. ما اگر طبق قانون اساسی عمل کنیم، مشکلی ایجاد نمی‌شود. بعضی از مشکلات ما مشکل قانون اساسی نیست. (پس مشکل برای وحدت عملی) اولا عدم اجرای کامل قانون اساسی، دوما عدم اجرای توصیه‌های مقام رهبری است. (در اجرا) همه را قبول کنیم.

امام یعنی چی؟ امام یعنی باید تابع باشید. اگر قبول نکنی یعنی من امام هستم، تو امام نیستی. پس ما باید در عمل هم تابع امام و رهبر باشیم. اگر گفت کریمی اینجا برو، اونجا بایست. نگویم: نه قربان اینجور… یک سری ملاحظات کنم. این ولی گفتن خطرناک است. یعنی تابع رهبر و قانون بودن تا این نظام قوی و مقتدر شود و از همه اقشار باشد.

دولت پیغمبر را نگاه کنید. هیئت دولت پیغمبر، یک خارجی، غیر مهاجر و انصار، به اسم سلمان می‌آید، هیئت دولت پیغمبر می‌شود. تازه عضو اهل بیت پیغمبر می‌شود. سَلمانُ منّا أهل البَیت. ولی ابولهب چه می‌شود؟ تَبَّتْ یدَا أَبِی لَهَبٍ. سلمان یکی (مثالی) است. دوم صهیب رومی است. سوم بلال حبشی است. چهار جابان کردی (جابان الکردی) اینها یعنی فرقی نمی‌کند. فرقی بین رنگ سفید و پوست سرخ نیست. ما نباید تمایز قائل شویم. هر کسی دل در گرو ایران دارد و تابع نظام است و معتقدبه قانون اساسی باید در این مملکت و نظام شریک، سهیم و دخیل باشد؛ طبق تخصص خودش و نه بیشتر.

منتشر شده در خبرگزاری فارس