پاروپایان ازانواع جانوران سخت پوستی هستند که نه تنها در آب شور؛ بلکه در آب شیرین نیزبه تعداد قابل توجهی وجود دارند.

پاژ نیوز | در هر قطره آب دنیایی پنهان است. غواصان نمی توانند آن را از طریق ماسک خود ببینند. شناگرانی که در میان صخره های مرجانی شنا می کنند نیز نمی‌توانند. برای اینکه واقعا وارد این دنیا شوید، باید از یک عدسی بزرگ‌نمایی استفاده کنید.

در میان  هر قطره آب مجموعه وسیعی از پلانکتون‌های کوچک در حال محو شدن هستند، از جمله سخت‌پوستانی که به نام پاروپایان شناخته می‌شوند، توجه شمار را به خود جلب خواهد کرد.

پاروپایان در حدود ۱۳ هزار گونه شناخته شده، از یاقوت کبود دریایی آبی درخشان گرفته تا کرم های ماهی رشته ای شکل هستند. برخی آزادانه پرسه می زنند، در حالی که برخی دیگر به گیاهان یا حیوانات می‌چسبند. یکی از گونه‌های پاروپایان می‌تواند در رحم یک کوسه در حال بارداری شنا کند و خود را به جنین او بچسباند.

چاد والتر، محقق بازنشسته در موزه ملی تاریخ طبیعی اسمیتسونیان که به مدت ۴۰ سال روی پاروپایان مطالعه کرده است، می‌گوید: پاروپایان پرتعدادترین حیوان روی این سیاره هستند. مردم فکر می کنند این رکورد از آن حشرات است. اما ۷۰ درصد  سیاره را آب پوشانده است و پاروپایان سیاره در همه آن زندگی می‌کنند.

این بی مهرگان ریز را می توان در عمیق‌ترین گودال های اقیانوسی و مرتفع ترین دریاچه های آلپ، حتی در خزه‌های و بسترهای مرطوب برگ یافت.

والتر یک بار از یک سازمان یهودی ارتدوکس تماس گرفت و می خواست بداند آیا قطعاتی از موجودات غیرمباح در آب لوله کشی شهر نیویورک شناور هستند یا خیر. البته پاسخ مثبت بود. اجتناب از این خویشاوندان میگو و خرچنگ سخت است – والتر آنها را در سراسر جهان، در دریای سرخ و همچنین در قطب جنوب مطالعه کرده است. هرجا آب وجود داشته باشد، پاروپایان نیز آنجا رشد می‌کنند.

آنجل فیتور، عکاس اسپانیایی حیات وحش، روزهای طولانی برای ثبت این دنیای نادیده تلاش کرده است. فیتور دارای مدرک زیست شناسی دریایی است، اما بیشتر دوران حرفه ای خود را به عنوان یک هنرمند گذرانده و از موجودات آبزی از اسب دریایی گرفته تا کوسه، معمولاً در حین شنا یا غواصی، عکس گرفته است. چند سال پیش، او درباره موجوداتی که نمی‌توانست ببیند، کنجکاو شد، پلانکتون‌های کوچکی که همراه با جریان‌های اقیانوسی شناور بودند.

بسیاری از این موجودات برای عکاسی بدون ابزار علمی خاص بسیار کوچک هستند. اما طول غلاف‌های کوچک معمولاً بین ۰/۲ تا ۱/۷ میلی‌متر است و به اندازه‌ای بزرگ هستند که با استفاده از لنزها و تجهیزات معمولی عکاسی شوند. فیتور  می گوید: من هر قطره آب را یک آکواریوم تصور می‌کردم.

برای بدست آوردن تصاویر جواهر مانندی که می بینید، فیتور سه سال کار دقیق جراحی کرد. اول، او در دریای مدیترانه  برای جمع‌آوری نمونه‌های آب، معمولاً ۳۰ تا ۵۰ فوت زیر سطح، شیرجه می‌زد. او نمونه ها را مستقیماً به استودیوی خانه‌اش در دهکده ساحلی آلیکانته، در جنوب والنسیا در سواحل شرقی اسپانیا می‌آورد.

سپس مستقیماً دست به کار می‌شود: وقتی پاروپایان می‌میرند، به سرعت رنگ خود را از دست می‌دهند و شبیه سوسک‌های قهوه‌ای مات می‌شوند. لیکن فیتور می‌خواست رنگ‌های آبی و طلایی موجودات زنده را به تصویر بکشد و می‌خواست زندگی آن‌ها را در عمل نشان دهد، درست مانند زمانی که از هر حیوان دریایی دیگری عکس می‌گرفت.

این به معنای ایجاد یک استودیو بود که باعث تبخیر آب یا گرم شدن بیش از حد موجودات نمی‌شد.  او از دوربین دوچشمی معمولی برای نگاه کردن به داخل هر ظرف استفاده کرد و قطرات آب را با یک میکرو پیپت بیرون کشید.

فیتور بیان می‌کند: «این مثل تلاش برای ماهیگیری بود. اگر او خوش شانس بود، نمونه حاوی چیزی بود که ارزش عکاسی را داشته باشد. گاهی اوقات، فیتور هشت ساعت برای گرفتن یک عکس صرف می‌کرد. وی اضافه می‌کند: در پایان روز، حاصل کار عکاسی چشم نوازی بود.

عکس‌های به‌دست‌آمده –با نورپردازی فوق‌العاده و با رنگ‌های پر جنب و جوش – پاروپایانی  را به گونه‌ای که قبلاً دیده نشده بودند، ثبت کرده است. فیتور موجودات را در حال انجام طیف گسترده ای از فعالیت‌ها، از جمله خوردن و جفت گیری و رهایی از دست شکارچیان، عکاسی کرده. او اضافه می‌کند: «این برای من مانند پنجره‌ای به دنیای کاملاً جدید بود. این پروژه ای است که من نمی‌خواهم به پایان برسد و احتمالاً هرگز پایان نخواهد یافت، زیرا هر بار که به دریا می روم شکل جدیدی پیدا می کنم.