آخرین خواسته قبل از مرگ غول ایرلندی دوستان او را شگفت‌زده کرد.
پاژ نیوز | هنگامی که چارلز برن، مردی ۲٫۳۱ متری معروف به غول ایرلندی در ژوئن ۱۷۸۳ در بستر مرگ بود، آخرین درخواست خود را برای دوستانش مطرح کرد و خواست: جسد او در دریا دفن شود تا جراحان نتوانند به تشریح بدن او دست بزنند.
البته ترس چارلز برن کاملاً موجه بود. همانطور که یک روزنامه آن دوران مدت کوتاهی پس از مرگ او در سن ۲۲ سالگی گزارش داد، تمام جراحان پس از مرگ غول ایرلندی فقیر مدعی حق کالبدشکافی بودند و خانه او را محاصره کرده بودند همانطور که زوبین های گرینلند راه فرار یک نهنگ عظیم الجثه می‌بندد.
دوستان غول ایرلندی سعی کردند خواسته های او را برآورده کنند. اما جان هانتر یک آناتومیست معروف این نقشه ها را خنثی کرد و طبق گزارش‌ها به شخصی ۵۰۰ پوند پرداخت کرد تا تابوت برن را باز کند و بقایای او را با وزنه‌های سنگینی جایگزین کند.
چند سال بعد، هانتر اسکلت برن را به عنوان بخشی از نمایشگاهی در مورد رشد طبیعی و غیرعادی استخوان‌های انسان در موزه‌ای که به خانه‌اش در لندن تبدیل شده بود، به نمایش گذاشت.
برای ۲۰۰ سال بعد نیز اسکلت در معرض دید عموم باقی ماند و به عنوان یک جاذبه اصلی در موزه هانتر کالج سلطنتی جراحان، که مجموعه گسترده نمونه‌های تشریحی هانتر را در خود جای داده بود، مجبور به استقبال از بازیدکنندگان بود. با این حال، هنگامی‌که موزه پس از پنج سال تعطیلی در ماه مارس بازگشایی شد، استخوان های برن به دیگردر جای خود وجود نداشت.
طبق بیانیه‌ای، متولیان از تعطیلی موزه برای بحث درباره حساسیت‌ها و دیدگاههای متفاوت پیرامون نمایش و نگهداری اسکلت چارلز برن استفاده کردند. در نهایت، هیئت مدیره تصمیم گرفت که استخوان‌ها را از دید خارج کند، اما آنها را برای «تحقیقات بنیادین» در مورد آکرومگالی، اختلالی که در آن بدن هورمون رشد بیش از حد تولید می‌کند، و غول‌پیکری حفظ کند.
در حقیقت اعلان موزه پاسخی به کمپین قدیمی توسط محققان، نویسندگان و روزنامه‌نگاران برای برآورده کردن آخرین درخواست در برن بود. گویی زمانی فرا رسید که مؤسسات فرهنگی در سرتاسر جهان با رعابت اصول اخلاقی به نمایش بقایای انسان را در معرض دید عموم بپردازند.
لن دوال، یک متخصص اخلاق پزشکی که در سال ۲۰۱۱ مقاله ای را در مورد تاریخچه جنجالی اسکلت نوشت گفت: هر چیزی که تا این لحظه اتفاق افتاده، برخلاف خواسته صریح برن بوده است. شکی وجود نداشت که برن نمی‌خواست این اتفاق بیفتد. و این خواسته را بیان کرد.
برن که در سال ۱۷۶۱ در منطقه‌ای در ایرلند شمالی به دنیا آمد، یک تومور خوش خیم تشخیص داده نشده در غده هیپوفیز خود داشت که باعث شد در سنین جوانی به صورت غیرعادی بلندقد شود.
توماس ال. موینزر نوشت، او در اواخر نوجوانی زادگاهش را ترک کرد و به تور بریتانیا رفت و خود را به عنوان یک کنجکاوی انسانی برای پول با نام هنری چارلز اوبراین این فرآیند به نمایش گذاشت.
طبق گزارش یکی از روزنامه‌های آن دوران، برن در سال ۱۷۸۲ وارد لندن شد و او اشراف و اعیان، … هیئت علمی، انجمن سلطنتی و دیگر وتحسین‌کنندگان کنجکاوی‌های طبیعی را با هیکل بلند خود مجذوب کرد . حتی الهام بخش یک پانتومیم نمایشی محبوب بود.
برن تنها زمانی کوتاه از شهرت لذت برد. حدود یک سال پس از ورودش به شهر، او بیشتر پول خود را در یک جیب‌بری از دست داد، ضرری که دیکشنری بیوگرافی ایرلند ادعا می کند که او را به نوشیدن بیش از حد و مرگ زودهنگام سوق داد.
موینزر نیزدر مقاله خود اعلام کرده که این نوشیدنی و افسردگی می‌تواند عوارض خود را داشته باشد. اما وی استدلال می‌کند که غول‌گرایی برن بود که نقش مهم‌تری در مرگ او بازی کرد و به‌دلیل عدم درمان باعث ایجاد انبوهی از مشکلات سلامتی شد. همچنین ممکن است که برن به دلیل ابتلا به نوعی سل مرگبار فوت کرده باشد.
در قرن‌های پس از مرگ برن، استخوان‌های او تا حد زیادی مورد مطالعه قرار نگرفت و به سادگی در موزه هانتریان باقی ماند.
اما در اواسط دهه ۲۰۰۰، دانشمندان ازاین کم توجهی دست برداشتند . آنها به سرپرستی مارتا کوربونیتس متخصص غدد، DNA را از دندان های برن استخراج کردند و یک جهش ژنی خاص را به عنوان علت رشد کنترل نشده وی مشخص کردند. یافته‌های کوربونیتس که در مجله پزشکی نیوانگلند در سال ۲۰۱۱ نیز منتشر شد، چهار خانواده را با جهش یکسان و با سابقه غول‌پیکری به برن مرتبط کرد و اجداد مشترک آنها را در حدود ۶۰ نسل قبل ردیابی کرد.
همانطور که برندان هالند، یکی از اقوام دور برن با قد ۲٫۰۸ متر اظهار کرد: او و سایر اعضای خانواده مبتلا به جهش ژنتیکی هستند که از پژوهشگران اسکلت برن معرفی کردند.
هالند افزود: من مرد خوش شانسی هستم که تحت درمان قرار گرفتم و توانستم یک زندگی عادی داشته باشم. فکر می‌کنم اگر [برن] می‌دانست که برای مشکلی که با آن زندگی می‌کرد و خیلی از آن رنج می‌برد درمانی وجود دارد،خیلی خوشحال می‌شد.
