انگلیسی
نماینده مجلس شورای اسلامی، اظهار کرد گنجینه‌های زبان پارسی مانند شاهنامه سیاق صیانت ما برای معرفی سبک زندگی ایرانی و اسلامی است.
اردیبهشت با نام بزرگان پارسی مزین شده و در این میان نام حکیم طوس با حماسه شاهنامه درخشش ویژه دارد. از این جهت به گرامیداشت این خردمند ایران زمین پاژ نیوز به گفت‌وگویی با دکتر حسین امامی‌راد ترتیب داد.
دکتر امامی‌راد علاوه بر اینکه نمایندگی اهالی همسایه طوس ( نماینده مردم چناران، گلبهار، گلمکان، طرقبه و شاندیز در مجلس شورای اسلامی) را برعهده دارد صاحب مدرک دکترای ادبیات و حقوق نیز هست.
پاژنیوز: آقای دکتر امامی‌راد چرا در تاریخ ادب ایران سال ۲۳۹ هجری شمسی بزنگاه خاصی است؟
سال ۳۲۹ هجری شمسی از چند جهت در تاریخ کشور ما حائز اهمیت است. این سال را سال یتیمی شعر فارسی می‌دانیم؛ از این جهت که رودکی پدر شعر فارسی در این سال از دنیا می‌رود و در واقع زبان فارسی پدر خود را از دست می‌دهد. ولی خوشبختانه در همین سال (۲۳۹) جای این پدر را در شعر و زبان پارسی پسر برومندی پر می‌کند که به نام حکیم فردوسی بزرگ معروف می‌شود. بلاشک امروز ما بخشی مهمی از شکوه و عظمت زبان فارسی را مدیون این پسر برومند هستیم. در واقع اگر فردوسی نبود ما زبان فارسی را نداشتیم یا حداقل به این تناوری و پویایی امروز نداشتیم.
شما نگاهی به تاریخ بیندازید، ما اسلام را با آغوش باز پذیرفتیم و افتخار هم می‌کنیم؛ ولی حقیقتاً تفاوت بزرگی بین ما و دیگر بلاد همسایه مثل مصر و شامات در پذیرش اسلام بود که آموزه بزرگی در خود نهفته دارد. ما اسلام را پذیرفتیم؛ اما زبان فارسی را هم حفظ کردیم. درحالی‌که کشورهای همسایه ما امروز دیگر به زبان سرزمین مادری خود صحبت نمی‌کنند. فرهنگ ایرانی اسلامی امروز ما تلفیق همین خصیصه ایرانی ماندن با پذیرش حقیقت اسلام است.
فردوسی سهم به سزایی در ماندگاری زبان فارسی دارد. شاهنامه سند ملی و هویت فرهنگی ما است. هر ساله روز ۲۵ اردیبهشت به‌عنوان روز بزرگ‌داشت فردوسی گرامی داشته می‌شود، اخیرا هم پیشنهاد شده به‌عنوان روز زبان و ادب فارسی نیز شناخته شود. اگرچه این گرامیداشت جشنی برای حفظ یاد و خاطره فردوسی بزرگ، این سراینده بزرگ و حماسه سرای جهانی است؛ ولی در این محافل گرامیداشت اساتید، فرهنگ دوستانی و همه افرادی جمع می‌شوند که قلب‌شان برای ایران بزرگ می‌تپد.
پاژنیوز: چگونه می‌توان این درس بزرگ تاریخی و ماجرای حفظ هویت ایرانی در این مواجهه سنگین را به‌عنوان یک مانیفست در اختیار جوانان و نسل‌های آینده قرار داد؟
ما به سه اصل افتخار می‌کنیم. در ابتدا به مسلمانی بودن و بعد به ایرانی بودن و سوم نیز به پارسی زبان بودن. هویت و افتخار اجداد ما، ما و نسل‌های بعد از ما نیز بر همین اصول بوده، هست و خواهد بود.
زبان فارسی یک ظرفیت ویژه است که گاهی جوانان ما این پتانسیل را مورد غفلت قرار می‌دهند. شاهکار‌های گران‌سنگی که از قله‌های بزرگ ادب فارسی مانند فردوسی، حافظ، سعدی، مولانا به جا مانده به‌تنهایی گنجینه‌ای بزرگ از فرهنگ زنده ماست.
شما در نظر بگیرید با وجود حملات سنگین و فرسایشی مغول‌ها، ترک‌ها و غیره بر ایران آنچه که زبان فارسی را زنده نگاه داشته، کتاب‌هایی همچون همین شاهنامه است. اگر به ریشه داستان‌های و مثل‌های این چند قرن اخیر و دوران معاصر نگاه کنید که در فرهنگ عامیانه ما رایج شده‌اند، می‌بیند که ریشه بسیاری از آنها در هزار و اندی سال پیش در شاهنامه، دیوان مثنوی و حتی اشعار حافظ پنهان شده است.
از همین جهت ما باید جوانان را با این آثار ارزشمند آشنا کنیم و انس دهیم تا با ابعاد بزرگ و عمیق فرهنگ ایرانی و اسلامی آشنا شوند و آشتی کنند. این همان سپر و سیاق صیانتی است که برای معرفی سبک زندگی ایرانی و اسلامی باید در پیش بگیریم در مقابل فرهنگ غربی، دیگر باورها و حتی هجوم زبان‌های بیگانه که از طریق فضای مجازی و به پشتوانه تبلیغات سوء دشمن به کشور وارد می‌شود و همچون سهم مهلکی روح و روحیه شاداب جوانان ما را تهدید می‌کند.
