زباله های فضایی بیشتر در حال پایین آمدن هستند. چه احتمالاتی وجود دارد که به کسی برخورد کند یا به دارایی آسیب برساند؟ تنها در هفته گذشته، شاهد دو حادثه جداگانه از پرتاب زباله های فضایی به زمین در مکان های غیرمنتظره بودیم.

زباله های فضایی به اجزای باقیمانده یک سیستم فضایی اطلاق می شود که دیگر مورد نیاز نیستند. این ممکن است ماهواره‌ای باشد که  به پایان عمر خود رسیده من جمله ایستگاه فضایی بین المللی، یا بخش‌هایی از یک سیستم موشکی که اهدف خود را عملی کرده و دیگر ماموریتی جز سقوط روی زمین ندارد.

تا آنجا که ما می دانیم تنها یک نفر تا به حال توسط این مهمان ناخوانده ضربه خورده است.

لوتی ویلیامز، ساکن تولسا، اوکلاهاما  در سال ۱۹۹۷ توسط یک قطعه مورد اصابت قرار گرفت. اندازه آن تقریباً به اندازه دست او بود و تصور می شد که از یک موشک دلتا ۲ آمده است. خوشبختانهاو به شخصه توانست  آن را برداشته، به خانه ببرد و روز بعد آن را به مقامات گزارش دهد

با این حال، با رفتن بیشتر و بیشتر اجسام به فضا، و بازگشت به پایین، احتمال برخورد آنها با کسی یا چیزی افزایش می یابد. این امر به ویژه در مورد اجسام بزرگ و کنترل نشده مانند Long March 5B صادق است.

تخمین‌های مختلفی از احتمال برخورد زباله‌های فضایی به کسی وجود دارد، اما بیشتر آنها  یک در ۱۰ هزار است.   با این حال، احتمال ضربه خوردن یک  فرد خاص  (مثل من یا شما) در حد  یک تریلیون است.

عوامل متعددی پشت این تخمین ها وجود دارد، اما اجازه دهید فعلاً روی یکی از عوامل کلیدی تمرکز کنیم. تصویر زیر مسیر مداری را نشان می دهد که موشک اخیر Long March 5B-Y3 طی ۲۴ ساعت پایانی خود طی کرده است (اشیاء مختلف مسیرهای مداری متفاوتی را طی می کنند)، و همچنین محل ورود مجدد آن با رنگ قرمز مشخص شده است.

چگونه می‌توانیم در امان باشیم؟ بیایید با پیش بینی ها شروع کنیم. پیش‌بینی اینکه یک شی در یک مدار کنترل نشده دوباره وارد جو زمین می‌شود، می‌تواند بسیار چالش برانگیز باشد. قاعده کلی می گوید عدم قطعیت زمان تخمینی ورود مجدد بین ۱۰ تا ۱۰ درصد زمان باقیمانده مداری خواهد بود.

این بدان معناست که یک شی با زمان ورود مجدد پیش بینی شده در ده ساعت، حاشیه عدم قطعیت حدود یک ساعت خواهد داشت. بنابراین اگر جسمی هر ۶۰ تا ۹۰ دقیقه به دور زمین بچرخد، تقریباً می تواند به هر جایی وارد شود.

بهبود در این حاشیه عدم قطعیت یک چالش بزرگ است و به تحقیقات قابل توجهی نیاز دارد. حتی در این صورت، بعید است که بتوانیم مکان ورود مجدد یک شی را با دقت بیشتری نسبت به محدوده ۱۰۰۰ کیلومتری پیش بینی کنیم.

کاهش ریسک یک چالش است، اما هنوز چند گزینه روی میز وجود دارد.

اول، همه اجرام پرتاب شده به مدار زمین باید برنامه ای برای دور زدن ایمن از مدار در یک منطقه خالی از جمعیت داشته باشند. این معمولاً  SPOUA (منطقه خالی از سکنه اقیانوس آرام جنوبی) است – که به عنوان ” قبرستان فضاپیماها” نیز شناخته می شود .

همچنین گزینه ای برای طراحی دقیق اجزا وجود دارد تا پس از ورود مجدد به طور کامل از بین بروند. اگر همه چیز در هنگام برخورد با جو فوقانی بسوزد، دیگر خطر قابل توجهی وجود نخواهد داشت.

در حال حاضر برخی از دستورالعمل‌ها وجود دارد که نیازمند به حداقل رساندن خطر زباله‌های فضایی هستند، مانند  دستورالعمل‌های سازمان ملل برای پایداری طولانی مدت فعالیت‌های فضایی؛ اما مکانیسم‌های این فعالیت‌ها مشخص نشده است.

علاوه بر این، این دستورالعمل ها چگونه در سطح بین المللی اعمال می‌شوند و چه کسی می تواند آنها را اجرا کند؟ چنین سوالاتی بی پاسخ مانده است.

رهاورد سخن؛ آیا باید نگران برخورد با زباله های فضایی باشید؟ در حال حاضر، نه. آیا تحقیقات بیشتر در مورد زباله های فضایی برای آینده مهم است؟ بله، حتما.